محیط زیست بدنم را نه اینکه خیلی دلچسب و بدون عیب بدانم اما گارد بسته ای در مورد تغییر دادنش دارم. بارها تصمیم گرفته‌ام که بروم اندکی دکلره لای موهایم بمالم و تن به آمبره و سامبره و سانلایت و براش لایت و فلان و بیسار دهم. اما بعد جلوی آینه به خودم گفته‌ام مگر همین موهای خرمایی تیره موج دار با مقادیری تار خاکستری و سفید چه عیبی دارند که باید از بیخ و بن رنگشان را از صحنه روزگار محو کنم... نمیدانم چرا در برابر هر تغییری اعم از فرم دادن به برجستگی ها و اصلاح در فرو رفتگی‌ها مقاومت می‌کنم؟...مانند آن مستاجری هستم که از ترس صاحبخانه جرأت کوبیدن حتی یک میخ هم به دیوار خانه اش را ندارد...انگار همینطور دست نخورده به دامان مادر زمین بسپارمشان دلپذیرتر است یا با طبیعت سازگارتر...
